Zgodnie z planem strona ma nowy wygląd, niniejszym również poszerzyliśmy działalność usługową o:
- Usługi poligraficzne do formatu A-3
- Ksero kolorowe do formatu A-3
OPRACOWANIA TEMATYCZNE - TESKT BEZ ZDJEC
Jerzy Pogrello sprzedał w 1504 r. Baltazarowi Betch zu Leutmannsdorf las , który Pogrello , jak wyżej zaznaczono , jeszcze posiadał, wraz z pozostałymi dobrami . Baltazar Betsch nie mógł się długo cieszyć posiadaniem tegoż lasu , gdyż jeszcze w tym samym roku umarł , a jego żona sprzedała las wraz z dobrami Nowej Bielawy ,Pani Margarecie Schleuber von Woderisch , która sprzedała to wszystko z kolei w 1509 r. Janowi Seidlitz von Schoenfeld , który już w 1508 r. nabył od Dominika Czelnera z Dolnej Bielawy wraz z lennem kościelnym , młynem i pastwiskiem dla owiec . Jan Seidlitz sprzedał dobra Nowej Bielawy w 1529 r. Jerzemu Elbill von Stein . Ten znów sprzedał je w 1535 r. Joachimowi von Netz z Weigelsdorf . Po Joachimie von Netz nowym dziedzicem Nowej Bielawy został Krzysztof Von Netz . Dolna Bielawa przeszła po śmierci Jana Seidlitz von Schqnfeld na jego synów Wolfa i Henryka . Przez nich został wybudowany w 1598 r. wytworny pański zamek. W 1605 r. w/w bracia sprzedali majątek swemu ojczymowi Krzysztofowi von Rechenberg und Oppach , od którego z kolei w 1618 r. nabył ten majątek Krzysztof von Netz z Nowej Bielawy . Na tą okoliczność wystawiony został akt handlowy z 15.05.1618 r. Można. wnosić , że Bielawa w 1667 r. należała do pana Henryka Wolfganga von Netz . Pięć lat później bracia Ernst Weinrich i Joachim Ernst von Netz sprzedali tutejszą posiadłość wraz z lennem kościelnym pani Barbarze Sandreckiej z domu Gellhorn ( 1672 r. ) . Właściwie sprzedano tą posiadłość jej małżonkowi , Panu Bogusławowi Sandreckiemu z Weigelsdorf ( Ostroszowice ). A było to 12.06.1672 r. Bielawa od początków istnienia czasie dzieliła się jak wiadomo , na gminę tzw. prebendalną ( duchowną) i sekularną , czyli świecką . Pierwsza , aż do 1758 r. należała do kapituły św. Krzyża we Wrocławiu , druga zaś często zmieniała właścicieli , a w 1672 r. przeszła w drodze kupna w posiadanie szlacheckiego rodu von Sandretzky . W 1699 r. doszło między grafem Hansem Karolem Gottlobem von Sandretzky , a kanonikami prebendalnymi do sporu sądowego , tym razem z powodu prawa do warzenia piwa . Spór zakończył się ostatecznie kompromisem. Rodzina Sandretzky`ch pomnaża swoje dobra zakupując okoliczne posiadłości. W 1729 r. hrabia Jan Karol Bogumił von Sandretzky zakupił od pana von Schweinichen posiadłości w Ligocie Wielkiej . W 1739 r. drewniana konstrukcja bielawskiego zamku ulega zniszczeniu podczas pożaru. Właściciele zamku podejmują decyzję o szybkiej jego odbudowie, tym razem nowy zamek jest obiektem murowanym. Odbudowa trwała niecałe dwa lata. W dniu 28 stycznia 1741 r. przybył tu , do Bielawy od strony Otmuchowa król Fryderyk II i przenocował na zamku barona von Sandretzky`ego . Towarzyszyło mu 350 rajtarów osobistej eskorty . Przy bogato ( obficie ) zastawionym stole biesiadnym uczestniczyli : pan domu, baron von Sandretzky , baron von der Heide z Owiesna i von Pfeil z Kluczowej . Pokój królewski strzeżony był przez jego żołnierzy , a wejścia do zamku pilnowali mieszkańcy wsi . Hrabia Fryderyk von Sandretzky nabywa w 1749 r. dobra uciechowskie od pana von Almesloe. Między hrabią Hansem Ferdinandem von Sandretzky i kanonikami prebendalnymi doszło w 1752 r. do układu o prawie do łąk, na mocy którego wszelkie łąki prebendalne były własnością rodziny Sandretzky`ch. Układ ten między hrabią Janem Ferdynandem von Sandretzky i kanonikami prebendalnymi z 13 XI 1752 r. był pomyślany , aby zapobiec przyszłym sporom - między dwoma stronami . Fryderyk II nadał w 1758 r. hrabiemu prebendalną część i usunął w ten sposób na przyszłość przeszkodę , która nie tylko świeckim . lecz także duchownym panom ziemskim i rozwojowi miejscowości stałą naprzeciw ( nie przeszkadzała ) . Założyciel majoratu bielawskiego ( ordynacji ) , hr. Friedrich Wilhelm Ferdinand Gottlob von Sandretzky , powiększył swój stan posiadania przez nabycie kilku dóbr , a mianowicie : Stoschendorf ( Stoszów ) w 1772 r. od hrabiego Pittwitz auf Karib oraz Lauterbach ( Sieniawka ) w 1775 r., a od Kolegium Jezuickiego we Wrocławiu , Nieder Panthenau ( Dolne Ratajno ) w 1777 r. od Gustawa Lorenza von Hengel i w tym samym roku od Krzysztofa Fryderyka von Gablena Nieder Langseifersdorf ( Dolna Jaźwina ). Rosyjski car Aleksander , podczas swej powrotnej podróży w 1815 r. z Francji przejeżdżał także przez Bielawę , a mieszkańcy poświęcili wiersz hołdowniczy. Bielawa Dolna w dalszym ciągu należała do rodziny Sandretzky`ch. Od 1805 r. duże znaczenie w Bielawie zaczyna mieć rodzina Dierigów, miejscowych fabrykantów tkactwa. W dniu 2 XII 1886 r. zmarł hrabia Hans von Sandretzky. Uroczysty pogrzeb i odprowadzenie zwłok do grobowca na Eisbergu ( grobowiec rodzinny w pobliżu tzw. bielawskiej cegielni, gdzie chowano członków rodziny do końca XVII w. ) odbył się 10 grudnia tego roku. Zmarły był ostatnim męskim potomkiem tego starego rodu szlacheckiego. Jego następca, hrabia von Seidlitz - Sandretzky przeniósi swoją siedzibę z Bielawy do Olbersdorf ( Roztocznik ) w 1908 r. W lata dwudziestych XX w. Gmina Bielawa zakupuje wielokrotnie od hrabiego Seidlitz - Sandretzky ziemię na potrzeby Gminy, m.inn. na budowę mieszkań. Nowy właściciel wysprzedaje dobra ziemskiew : Harthau , 366 ha ( Borowica ), Nieder Panthenau , 114 ha ( Ratajno ), Ober Panthenau , 103 ha , Nieder Langseiersdorf , 256 ha ( Jaźwina ) i Dolna Bielawa , 345 ha. Łącznie 1.184 ha, co jest równoznaczne z 4.737 morgów. W dniu 3 VIII 1930 r. zmarł w Olbersdorf ( Roztocznik ), powiat Dzierżoniów, dotychczasowy ordynat Bielawy, hrabia Friedrich von Seidlitz - Sandretzky na apopleksję ( udar mózgu ) . Był on dziedzicznym marszałkiem krajowym w Księstwie Śląskim, dziedzicznym członkiem dawnej pruskiej Izby Panów i Komandorem Zakonu Jezuitów. W uznaniu jego zasług dla Kościoła ewangelickiego otrzymał godność doktora teologii. Ordynacja ( Fideikomis ) 4 V 1928 r. przeszła na jego syna , Adolfa von Seidlitz z Bertholsdorf ( Uciechów ). Od niego miasto nabyło na posiedzeniu Rady Miejskiej udzielonego pełnomocnictwa i w oparciu o notarialny kontrakt z 1 IX 1930 r. tutejszy dziedziniec zamkowy wraz ze wszystkimi budynkami, położony powyżej ul. Habendorferstrasse ( ul. Owieśniańska , obecnie ul. Wojska Polskiego ) i część użytków rolnych, łącznie z parkiem o powierzchni 169 morgów za cenę 150.000 marek. Do rozpoczęcia II wojny światowej bielawski zamek był własnością miasta.