Zgodnie z planem strona ma nowy wygląd, niniejszym również poszerzyliśmy działalność usługową o:
- Usługi poligraficzne do formatu A-3
- Ksero kolorowe do formatu A-3
OPRACOWANIA TEMATYCZNE - TESKT BEZ ZDJEC
Bractwo templariuszy powstało na Ziemi Świętej w 1118 r., założony przez francuskiego rycerza Hugo z Payens. Początkowo było to bractwo rycersko - religijne. Celem ich działań miała być opieka i zbrojna ochrona pielgrzymów Śluby zakonne złożyli przed patriarchą Jerozolimy, a jej król Baldwin II przekazał im na siedzibę Część swego pałacu niedaleko meczetu al. - Aksa, dawnej świątyni Salomona ( templum Salomonis ). Od miejsca ich siedziby pochodzi ich nazwa : rycerze świątyni ( militia templi ) lub w skrócie "templariusze". Szeregi bractwa powiększały się, a jego znaczenie rosło. Na synodzie w Troyes w 1128 r. bractwo zostało przekształcone w zakon. Papież Eugeniusz III przyjął statut zakonny i określił ubiór jego członków. Bracia - rycerze nosili białe płaszcze z czerwonym krzyżem, natomiast bracia służebni i giermkowie płaszcze w kolorze brązowym. W okresie świetności zakon liczył ponad 4.000 braci - rycerzy. Siła zakonu była tak duża, że francuski król - legat Wilhelm de Nogaret przygotowywał proces przeciwko miatrzowi zakonu Jakubowi de Molay. Wcześniej, w 1312 r. pod naciskiem króla Filipa IV papież Klemens V rozwiązał zakon oskarżając go o herezję. Kasata zakonu decyzja papieża nastąpiła 3.04.1312 r. W 1314 r. wielki mistrz po spreparowanym procesie spłonął wraz z drugim bratem Galfrydem de Charney na stosie. Do dzisiaj krążą bajki o ogromnych skarbach templariuszy. Skarbu nie znaleziono, wg różnych źródeł przewieziono go w okolice zamku w Gisors w Normandii lub do Szkocji. W świetle najnowszych badań można stwierdzić, że zakon Templariuszy pojawił się na ziemiach polskich na początku XIII w., osadzając się na terenie Pomorza Zachodniego, w okolicach Gryfina i Pyrzyc na terenach podarowanych im przez księcia pomorskiego Barnina I. Kilka lat później osiedlili się w okolicach Wałcza, Sulęcina i Prudnika . Siedzibą komandorii zakonu był zamek w Rurce na Pomorzu. Na Śląsku istniały dwie komandorie zakonu, jedna w Oleśnicy Małej, a druga w Legnicy. W 1241 r. templariusze stanęli u boku księcia Henryka Pobożnego w bitwie z Tatarami. Wg relacji mistrza francuskich templariuszy do młodego króla Francji, Ludwika XI o przebiegu bitwy pod Legnicą, w potyczce tej zginęło sześciu braci - rycerzy I ponad sześciuset braci służebnych i giermków. Templariusze osiedlili się w Owieśnie w II połowie XII w., budując warownię i klasztor. Używanie w tym momencie słowa "templariusze" nie jest zgodne z prawdą historyczna w świetle ostatnich badań. Najprawdopodobniej chodzi tutaj o zakon bożogobowców, którzy od 1190 r. osiedlali się w Nysie , Ząbkowicach i Dzierżoniowem. Określano ich mianem polskich templariuszy, których nie można porównywać z zakonem założonym w 1118 r. przez Hugo z Payens. Bożogrobowcy, za zadanie mieli bronić Grobu Chrystusa w Jerozolimie, ten wspólny mianownik mógł spowodować pomylenie zakonów. Wg J. Eysymonta ( Studium historyczno - architektoniczne zamku w Owieśnie. Pracownia Konserwacji Zabytków we Wrocławiu 1963 r. - maszynopis ) templariuszy - bożogrobowców sprowadził rycerz Jaksy z Miechowic w 1163 r., a więc wcześniej, niż sprowadzenie bracia do Dzierżoniowa. Wg Zimmermanna ( Geographische Beschreibung von Schlesien t. V Brieg 1789 ) w XVIII w. widać było zarys starego, wczesnośredniowiecznego gródka. To zapewne o ten gródek chodzi w znanej opowieści o obronie osiadłych tam mieszkańców, uratowanych przed tatarska zagładą przez głodnego psa. Ruiny zamku w Owieśnie to pozostałości zamku wybudowanego na początku XIV w. Był to kamienny, rycerski zamek o średnicy ok. 30 m z dziedzińcem wewnętrznym oraz wieżą. Broniony był murem i głęboką, wypełnioną woda fosą. Na początku XIV w. Wieś Owiesno przeszła w posiadanie rodziny Pogorzelów. Następnymi właścicielami Owiesna bylły rody : von Bock, von Nimptsch, von der Heyde, Seidlitz. W II połowie XVI w. Fryderyk Bock przebudował zamek, chcąc przerobić go na swoją reprezentacyjną siedzibę. Brak środków finansowych nie pozwolił mu na realizację planów. Jego syn, Zygmunt Bock kontynuował rozbudowę zamku. Mury zamku zostały podwyższone, wieża otrzymała ceglaną, ośmioboczną nadbudowę w kształcie koła. W XVIII w. Następują na zamku dalsze zmiany. Podniesiono do jednakowej wysokości Wszystkie skrzydła dworu i przykryto nowymi dachami. Nad fosami przerzucono stałe , kamienne mosty. Ostateczny kształt zamku nastąpił w latach 1879 - 1885 , wówczas wieża zamkowa uzyskała wysokość 60 m, a zwieńczona była wysokim hełmem dwukondygnacyjnym i cebulowymi kopułami, pokrytymi miedzianą blacha. Na wieży zainstalowano zegar. Był to obiekt trzykondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, nakryty dachem mansardowym z lukarnami. Oprócz pomieszczeń gospodarczych i czterech piwnic znajdowało się w nim 41 pokoi. Trzy klatki schodowe prowadziły na pietra, a wewnątrz znajdowała się również kapliczka. Po południowej stronie zamku znajdował się obszerny folwark. Obok niego budynek administracyjno - mieszkalny wzniesiony w XVIII w. W pobliżu folwarku założono też, modne wówczas ogrody, otoczone kamiennym murem. W pobliżu wzniesiono budynek o konstrukcji ryglowej, zwanym domem ogrodnika. W skład zespołu zamkowego wchodziły również piękne aleje dworskie wysadzane lipami i stawy rybne, zachowane ze średniowiecza. Głęboka fosa zamkowa zasilana była wodą pochodzącą z jednego ze stawów. Był też zbiornik wodny służący do nawadniania ogrodu. Okres wojny zamek przetrwał bez szwanku. Ostatnim właścicielem pałacu w Owieśnie był Major Adolf Graf von Seidlitz-Sandreczki ( ur. 3.09.1896 r. w Bielawie, zginął 2.05.1945 r. przy obronie Twierdzy Wrocław ). Po drugiej wojnie mieściła się tutaj Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna. Nie konserwowany, ulegał powolnej dewastacji. Podczas burzy w 1963 r. piorun uszkodził wieżę, reszty dokonał pożar. Rok później zawaliła się wieża, samowolny proces zniszczenia posuwał się dalej. Obecny właściciel pałacu, fundacja ze Śląska wykonuje prace zabezpieczające w pałacu, wyczyszczono fosy, wywieziono gruz itp.